seeAll
Miejsca światowego dziedzictwa UNESCO
Różne lokalizacje, Al-Ajn
Al-Ajn, pochodzące od słowa „źródło”, pierwotnie było ważną, zieloną oazą na szlaku karawan z ZEA do Omanu, a obecnie jest miastem-ogrodem emiratu, jedną z najstarszych na świecie, nieprzerwanie zamieszkałych osad i miejscem wpisanym na Listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Al-Ajn, zaliczane przez UNESCO do kategorii obiektów kulturowych, obejmuje miejsca światowego dziedzictwa, w tym sześć oaz Al-Ajn, stanowiska archeologiczne Bida bint Saud, Jebel Hafit i Hili. Te niesamowite, starożytne miejsca odzwierciedlają historie prehistorycznej kultury i ludzkiej okupacji tego pustynnego obszaru od okresu neolitu, pozwalając dosłownie przenieść się w przeszłość.
Bidaa Bint Saud
Na północ od Al-Ajn odkryto i wykopano kilka starożytnych grobowców zbudowanych z kamienia na szczycie trudnej do przeoczenia Gharn bint Saud, dużej warstwowej skały, która wznosi się z pustyni i otaczających ją farm. Największe z tych grobowców mają kształt prostokąta o wymiarach 8 na 6 metrów. Mimo że niektóre z tych grobowców mogą pochodzić nawet sprzed 5000 lat, wiele z nich ponownie wykorzystywano w trakcie epok brązu i żelaza.
Podczas wykopalisk prowadzonych na tym obszarze odkryto wiele artefaktów, w tym miecze obosieczne. W odległości 1,5 km na zachód od Gharn bint Saud odkryto również liczący 3000 lat faladż (starożytny system nawadniania). Ten wspaniały przykład inżynierii potwierdza pomysłowość lokalnej ludności, która pozyskiwała wodę ze znacznej głębokości pod powierzchnią ziemi. Obecnie ten faladż wraz z innymi miejscami z Parku Archeologicznego Hili i innych stanowisk archeologicznych w ZEA i Omanie dostarcza najstarsze dowody na szerokie zastosowanie technologii nawadniania na całym świecie. Niedaleko systemu faladż odnaleziono duży budynek z cegły mułowej sprzed 3000 lat, w którym mieściło się jedno centralne pomieszczenie z kolumnami. Te miejsca dowodzą ważnej funkcji, jaką pełnił obszar Bida bint Saud i całe Al-Ajn w rozwoju wschodniej części Abu Zabi.
Park Archeologiczny Hili
Park archeologiczny Hili nie tylko udostępnia najstarsze ze znanych śladów rolniczej wioski w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, ale również przedstawia wioski z epoki brązu (od 3200 r. p.n.e. do 1300 r. p.n.e.) i żelaza (od 1300 r. p.n.e. do 300 r. p.n.e.), miejsca pochówków, forty i infrastrukturę rolniczą. Wczesna rolnicza wioska mieści się na stanowisku archeologicznym 8 (Hili Site 8) i uważa się, że powstała 3000 lat p.n.e. W okresie między 2500 r. p.n.e. a 2000 r. p.n.e. osada w Hili rozrosła się.
Ten okres nazywany jest okresem Umm an-Nar na cześć nazwy wyspy na wybrzeżu Abu Zabi, na której po raz pierwszy odkryto pozostałości po tej kulturze. Największa kolekcja grobowców i budynków w ZEA pochodzących z tego okresu mieści się właśnie w Hili. Na terenie Parku Archeologicznego Hili można zwiedzać wiele tych struktur z epoki brązu. Hili mieści się niedaleko Fossil Valley, terenu bogatego w liczne skamieliny sprzed tysięcy lat, kiedy to obszar był zalany wodą.
Grobowce Jebel Hafit
Te liczące 5000 lat grobowce Jebel Hafit wyznaczają początek epoki brązu w ZEA. W trakcie wykopalisk prowadzonych przez duńskich archeologów w 1959 roku w grobowcach odkryto elementy naczyń ceramicznych i miedzianych artefaktów, które świadczą o znaczeniu handlu morskiego w Zatoce Arabskiej. Grobowce są jednokomorowe i wykonane z lokalnych, nieobrobionych lub z grubsza ociosanych kamieni. Różnią się one od późniejszych grobowców Umm an-Nar w okolicy – wspomnianych powyżej – które zostały wykonane z drobno obrobionych bloków i zawierały szczątki setek ludzi.
