Sadu

To tradycyjna forma tkania praktykowana przez Beduinki (kobiety koczowniczych ludów arabskich) w ZEA. Zgodnie z tradycją to mężczyźni strzygą kozy i wielbłądy, a oczyszczaniem i przygotowywaniem wełny zajmują się kobiety, które przędą ją na wrzecionie, a następnie farbują przy użyciu ekstraktów z lokalnych roślin, takich jak henna czy szafran. Sadu tkane jest na krośnie podłogowym przy użyciu osnowy o splocie płóciennym, a tradycyjnymi kolorami są czarny, biały, brązowy, beżowy i czerwony. Charakterystyczne motywy w postaci wąskich pasów geometrycznych wzorów są odbiciem zarówno tożsamości społecznej, jak i otaczającego środowiska.

Ta skomplikowana technika tkania posłużyła do wykonania beduińskiego bait al-shaar (namiotu) z różnymi wzorami Sadu używanymi do dekoracji wewnętrznych przegród namiotu. Wielbłądy często ozdabiano również ataad (akcesoriami dla wielbłądów) wykonanymi z Sadu, a tkane wzory dodawały żywości i koloru siodłom i pasom. Również współcześnie wytwarzane są kolorowe produkty, od ubrań po ozdoby dla wielbłądów i koni, namioty beduińskie, poduszki na podłogę w majlis (miejsce do siedzenia dla gości), dywany i maty. Zgodnie z tradycją kobiety zbierają się w małych grupach, aby prząść i tkać, a podczas tych prac rozmawiają o sprawach rodzinnych, a od czasu do czasu śpiewają lub recytują poezję. Spotkania te stanowią również sposób na przekazywanie tradycji: dziewczęta uczą się poprzez obserwację i stopniowo powierzane są im zadania do wykonania, takie jak sortowanie wełny, a następnie uczą się bardziej skomplikowanych umiejętności związanych z tkaniem.

W uznaniu znaczenia tej techniki tkania w 2011 roku Sadu wpisano na Listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego UNESCO wymagającego pilnej ochrony.